… maar sy spook al dae lank by my. Sy wil my nie los nie. Ek word in die nag wakker en ek sien haar gesig voor my. Ek stel my haar laaste ure voor en ek ween oor ‘n kind wat ek nie geken het nie, maar wat ek tog ken deur al die… Continue reading Ek het nie vir Hannah geken nie…
Liewe Mini Jy het nog nie ‘n naam nie, want jou ma sê jy sal jou naam saam met jou bring. Wanneer sy jou sien, sal sy weet. So intussen is jy net Mini – die nuwe klein Meyer. Ons weet darem al dat jy ‘n Mini mannetjie is. En ek is jou ouma. Aangename… Continue reading Brief vir Mini Meyer
Dis die vraag wat ek na die naweek oor en oor wil vra. Maar ek sit op my hande, of altans ek het redelik lank probeer op my hande sit. Maar my hande het soms ‘n wil van hul eie. Soos destyds met Oscar, is ons land al weer verdeel in 2 groepe. Die keer… Continue reading Wat maak jou dink net jou dink en jou glo is reg?
Vrywaring: Hier is geen ooreenkoms tussen ware gebeure en mense nie. Alle karakters is fiktief en enige ooreenkoms wat daar blyk te wees, is bloot toevallig. (Of so iets) Dis die tweede dag van die strategie werkswinkel. Ook die laaste dag en ook Vrydag. Daaroor is sy baie bly. Die dag strek lank en vervelig… Continue reading Indrukke en gedagtes – tong in die kies
Dit, in een sin, is die opsomming van Jodi Picoult se Small Great Things. Dis een van die mees vuis-in-die-maag boeke wat ek nog ooit gelees het. Ek gaan nie ‘n resensie hier probeer skryf nie, maar hier mag dalk van die storielyn weggegee word, so moenie hier lees as jy nie wil weet nie. Die… Continue reading If you are white, you can never know what it’s like to be black
Sand tussen ‘n mens se tande is nog nooit lekker nie. En die laaste week of wat het ek sand-tussen-my-tande-gedagtes, hoofsaaklik oor dinge op sosiale media, meer spesifiek Facebook. Nou ja, ek hoor al dat mens Facebook nie moet ernstig opneem nie, dis nie die regte lewe nie, bla bla bla. Die waarheid… dit IS… Continue reading Sand tussen my tande gedagtes
“Riekie sal nou regkom so tot middel Januarie?” “Hemel Elizabeth, ek is mos nie verlam nie. En dis mos nou nie asof ek heeltyd hier by die huis gaan wees nie. Ek gaan mos nou oormore na Leon-hulle toe tot na Nuwejaar. Laasjaar was dit nog te erg na Simon se dood, maar mens moet… Continue reading Die Rooi Tas
