Vandag is die langste dag en kortste nag. In die Kaap gaan die son nou eers amper nege-uur onder. Dis die tyd van die jaar wat ek normaalweg in my element is. Sonskyn, lang dae, vrolike mense, Kersfees, familie samesyn. See, strande, sonbrandolie reuke. Maar nee, nie hierdie jaar nie. Niks aan hierdie jaar en… Continue reading Die jaar van wanhoop en hoop
Toe ek destyds oor Hannah geskryf het hier, het ek nie gedink ek sal weer presies SO diep deur iets geraak kon word nie. Tot nou met die Hartswater moorde. My kop draai en draai om daardie drie mense se laaste oomblikke. Hoekom nie net alles vat en hulle los nie? Dit was nie roof… Continue reading ALLE lewens maak saak. Ja, dit doen.
Omdat ek die link na my blog vir iemand gegee het, kom lees ek toe bietjie self oor hoeveel van myself ek hier blootstel. En die laaste inskrywing laat my hart draai. Dis soms goed om nie die toekoms te weet nie. Waar het ek gaan draai in honderd-en-hoeveel dae? Ek skryf hierdie meer vir… Continue reading Honderd-en-hoeveelste dag – vir my eie onthou.
Dis ‘n paar ure na “lockdown” toe. The Age of Corona, het ek iewers gelees. Onwillekeuring wonder ek hoe sal ons oor ‘n paar jaar hierna terugkyk. En wie van ons sal die voorreg hê om te KAN terugkyk en te onthou. Want die realiteit is… mense gaan dood hiervan. BAIE mense gaan dood hiervan.… Continue reading D-dag
Ek het ‘n kleintjie dood aan snobisme. Maar dan bygesê, ek doen nie common mense nie. Common vir my is as jy jou vrou slaan in die straat en sy slaan jou terug en julle gil en skree. Of jy soep jou kar op met fur op die dash en plat tyres en liggies wat… Continue reading Die doring in my vlees, die klip in my skoen.
